Hiç vaktim olmadı.

Benim; onun ne sevincini ne hüznünü ne mutluluğunu ne umut edişini ne şefkatini ne hoşgörüsünü

ne kokusunu hissetme duygusunu, benim onun tek bir şeyini bile görmeye vaktim olmadı.Sürekli

yokluğunu hissedince içime bir acı oturur, gözlerimde koca bir deniz deniz akar durur. Yokluğunu

hissetme duygusu aslında bir avuntu benim için. Aslında varlığını hissedecek bilince hiç ulaşamadım.

Sürekli bir duygusallık hali, yüzümdeki umursamazlığın beni teslim almasına izin vermiyor.

Bu da bana acı veriyor, sonu olmayan bir acı...

Bu bir duygu sömürüsü falan değil sadece bir anlık boşluk hali,

hatırladıkça o boşluğa düşmeme mani olan bir nevi umut hali...

Vakit varken O'na sarıl, hiç ama hiç üzme anneni.